Gisteren was ik aanwezig bij de uitreiking van het boek EVERT in Hindeloopen. Het is het levensverhaal van schaatslegende Evert van Benthum, tweevoudig winnaar van de Elfstedentocht in 1985 en 1986. Het boek is geschreven dor Ron Couwenhoven en de vrouw van Evert Jeanette.

In 1985 en 1986 mocht ik aan de wedstrijd deelnemen en finishte uiteindelijk ruim binnen de tijd. Missie voltooit. In 1997 als recreant meegedaan en ook goed gefinisht. Ik kon vrij goed schaatsen, maar was natuurlijk niet een echte topper. Ik had een wedstrijdlicentie en was op mijn 18e al lid geworden van de Friesche vereniging van Elfsteden. Dat kon ook bijna niet anders met een vader die de Elfstedentocht 2x had gereden. En dat wilde ik dus ook. Hij zei: je mag dan wielerwedstrijden en triathlons gewonnen hebben, maar een Elfstedentocht heb je nog nooit gereden. In 1985 kwam daar verandering in en stond ik eindelijk in de startkooi vlak voor de start tussen alle andere wedstrijdrijders.

In hoofdstuk 12 van het boek met kop “Alleen vooruit” pagina 114 wordt het volgende geschreven:

“Deze keer wilde ik (Evert) vroeg in de kooi staan, en niet weer als een van de laatste aankomen, zoals het jaar daarvoor. Deze keer was ik (Evert) zelfs te vroeg, want de startkooi was nog niet open. Ik (Evert) stond uiteindelijk helemaal vooraan, tegen de tralies aan, tussen de benen van Axel Koenders en Jos Geijsel, die op een klapstoeltje zaten om hun benen te sparen. Zo stond ik (Evert) niet in de verdrukking.”

Zo sta ik en Jos met deze vermelding in het boek “Evert”. Bij de presentatie van het boek vroeg ik of hij er nog een leuke tekst als herinnering in wilde schrijven. Hij herkende me gelijk, wat ik na 38 jaar ook alweer apart vond, en herinnerde zich de klapstoeltjes. En zo schreef hij dus:

“Voor Axel. 1986 hield Axel mij uit de drukte in de kooi, overwinning aan Axel te danken.”

Ik heb er ook nog leuke foto’s van, die voor zich spreken en natuurlijk nog even met Evert op de foto met zijn boek vasthoudend. Ik ben weer een unieke foto en een heel leuke ervaring rijker.

Van de hoogte heb ik gelukkig geen last gehad. Op de meeste stukken kom je niet of nauwelijks toeristen tegen en dat maakt het toch een heel stuk specialer. Het komt met name door de slechte wegen, niet of nauwelijks te vinden bewoning, geen dorpjes, een enkele Refugio met enkele simpele guesthouses waardoor er heel weinig overnachtings mogelijkheden zijn. Het was soms best wel pittig, maar met de goede begeleiding en veel ervaring van zowel Pascal, Monique en met name de Boliviaanse kanjers (gids Sylvia, 2 koks en 4 chauffeurs) viel het goed te doen. En met het juiste fietsmateriaal en een goede voorbereiding lukt kan zoiets.. Vijftien (15) fiets- enthousiastelingen, ieder op hun eigen niveau, hebben dat bewezen.

Duizenden Flamingo’s, hoge bergen, vulkanen, warm water bronnen, geisers, de enorme kopermijnen en de bijzondere salars enz. enz. Kamperen onder een prachtige sterrenhemel midden op de wereldberoemde Salar de Uyuni. Ik heb het al fietsend allemaal kunnen zien en meemaken.

De Spaanse taal (en wij overigens ook) heeft er veel woorden in overtreffende trap voor: Estupendo, fantástico, genial, fabuloso, transcendente, formidable, grande, excellente, asombroso, extraordinario, increible. Ik heb het nog een keer samengevat in een mooi trailertje (kort filmpje) van het Bolivia deel van deze fietsreis.
Kijk hiervoor bij de videotjes op deze site of op mijn You tube kanaal Axel Koenders.

Made in the Basque forest. Lead the change. Ride authentic.
Fietsen op een Axalko is een statement van stijl, passie en toewijding.

Puur bij toeval kwam ik afgelopen zomer op de site van AXALKO terecht. Het is een Baskisch bedrijf die vanuit de filosofie van duurzaamheid, middenin de bossen van het Baskenland met hout uit de bossen aldaar houten frames maakt. Ze hebben echt een prachtig frame voor me gemaakt.
Bij Axalko zijn fietsen niet zomaar een bewegingsvervoermiddel. Het is een kunstwerk die je ook zomaar in je huiskamer kan ophangen. Elke lijn van dit frame, elke bocht, elk gekozen materiaal vertelt een verhaal van harmonie tussen natuur en techniek.
Wanneer functionaliteit schoonheid ontmoet gaat design over in een kunstwerk. Stijf in het balhoofd en bracket en toch ook weer flexibel in de rest van het frame om oneffenheden op de weg in het frame goed te kunnen absorberen. Een frame waar je prima op kan fietsen met een stevig balhoofd en bracket. Je kan er de vaart goed prima mee inhouden en genieten van een zeer speciaal product.

Het Axalko logo is een afbeelding van een vos. In mythische verhalen die aan jonge kinderen in het Baskenland verteld worden wordt deze vos als bewaker gezien van de puurheid, zuiverheid en de schoonheid van de Baskische bossen. En mijn naam zit voor een gedeelte ook nog hierin verwerkt, puur toeval natuurlijk.

Ik ben de 1e in Nederland worden die op dit frame zal gaan rijden. Toch ook wel weer “especial”. De Haan wielersport heeft het frame voor me opgebouwd.

Het was voor de podcast “Gamechagers” en ging over innovaties en allerlei andere zaken in de topsport. Slim nadenken over training, voeding, materiaal, kleding enz. Dit eerst uitproberen en oefenen in de training en vervolgens toepassen in wedstrijden om de concurrentie steeds een stapje voor te zijn.

En de helm? Ik ben even op de zolder gaan zoeken en vond hem natuurlijk. Fotootje gemaakt en het resultaat zie je bovenaan de pagina.

Afgelopen vrijdagavond zat ik net zoals vele schaatsliefhebbers naar de WK schaatsen team pursuit dames en heren te kijken. Nederland presteerde zoals bekend uitstekend. In de commentaren en nabeschouwing werd gesproken over het feit dat alles verandert was. Er was meer op getraind, wetenschap was ingeschakeld om te kijken naar aerodynamica, de positionering en stroomlijn binnen het team, de tactiek zoals wisseltechniek en wie rijd hoe lang op kop. Vervolgens elkaar lichtjes ondersteunen door de hand op de rug van de ander te plaatsen, zodat iedereen zo dicht mogelijk op elkaar blijft. Kortom zoals Mark Tuitert zei, het is volwassen geworden, we snappen het (eindelijk). Het nummer is 20 jaar oud en volop in ontwikkeling.

Een ding viel me in het bijzonder op. Het ging veel over de helm. Speciaal ontwikkeld in windtunnels en de snelste. De helm in de nabespreking bij NOSStudio Sport pontificaal in beeld. Tsja, wanneer hebben we de helm eerder gezien. We gaan even terug naar 1986. Ja je leest het goed 1986. Ruim 35 jaar geleden dus. In die tijd was ik met mijn trainer Jos Geijsel veel bezig met
aerodynamica. Daar was toen best al het een en ander over bekend. In die tijd ontwikkelden we ook een helm, in combinatie met fiets en snelle pak kleding in samenwerking met de Haan wielersport. 

En de helm? Ik ben even op de zolder gaan zoeken en vond hem natuurlijk. Fotootje gemaakt en het resultaat zie je hieronder. Het is zo ongeveer exact dezelfde helm als waar ze nu mee gereden hebben. De helm was er al 35 jaar eerder. Het lijkt erop dat de helm opnieuw uitgevonden is.