Gisteren was ik aanwezig bij de uitreiking van het boek EVERT in Hindeloopen. Het is het levensverhaal van schaatslegende Evert van Benthum, tweevoudig winnaar van de Elfstedentocht in 1985 en 1986. Het boek is geschreven dor Ron Couwenhoven en de vrouw van Evert Jeanette.

In 1985 en 1986 mocht ik aan de wedstrijd deelnemen en finishte uiteindelijk ruim binnen de tijd. Missie voltooit. In 1997 als recreant meegedaan en ook goed gefinisht. Ik kon vrij goed schaatsen, maar was natuurlijk niet een echte topper. Ik had een wedstrijdlicentie en was op mijn 18e al lid geworden van de Friesche vereniging van Elfsteden. Dat kon ook bijna niet anders met een vader die de Elfstedentocht 2x had gereden. En dat wilde ik dus ook. Hij zei: je mag dan wielerwedstrijden en triathlons gewonnen hebben, maar een Elfstedentocht heb je nog nooit gereden. In 1985 kwam daar verandering in en stond ik eindelijk in de startkooi vlak voor de start tussen alle andere wedstrijdrijders.

In hoofdstuk 12 van het boek met kop “Alleen vooruit” pagina 114 wordt het volgende geschreven:

“Deze keer wilde ik (Evert) vroeg in de kooi staan, en niet weer als een van de laatste aankomen, zoals het jaar daarvoor. Deze keer was ik (Evert) zelfs te vroeg, want de startkooi was nog niet open. Ik (Evert) stond uiteindelijk helemaal vooraan, tegen de tralies aan, tussen de benen van Axel Koenders en Jos Geijsel, die op een klapstoeltje zaten om hun benen te sparen. Zo stond ik (Evert) niet in de verdrukking.”

Zo sta ik en Jos met deze vermelding in het boek “Evert”. Bij de presentatie van het boek vroeg ik of hij er nog een leuke tekst als herinnering in wilde schrijven. Hij herkende me gelijk, wat ik na 38 jaar ook alweer apart vond, en herinnerde zich de klapstoeltjes. En zo schreef hij dus:

“Voor Axel. 1986 hield Axel mij uit de drukte in de kooi, overwinning aan Axel te danken.”

Ik heb er ook nog leuke foto’s van, die voor zich spreken en natuurlijk nog even met Evert op de foto met zijn boek vasthoudend. Ik ben weer een unieke foto en een heel leuke ervaring rijker.

Made in the Basque forest. Lead the change. Ride authentic.
Fietsen op een Axalko is een statement van stijl, passie en toewijding.

Puur bij toeval kwam ik afgelopen zomer op de site van AXALKO terecht. Het is een Baskisch bedrijf die vanuit de filosofie van duurzaamheid, middenin de bossen van het Baskenland met hout uit de bossen aldaar houten frames maakt. Ze hebben echt een prachtig frame voor me gemaakt.
Bij Axalko zijn fietsen niet zomaar een bewegingsvervoermiddel. Het is een kunstwerk die je ook zomaar in je huiskamer kan ophangen. Elke lijn van dit frame, elke bocht, elk gekozen materiaal vertelt een verhaal van harmonie tussen natuur en techniek.
Wanneer functionaliteit schoonheid ontmoet gaat design over in een kunstwerk. Stijf in het balhoofd en bracket en toch ook weer flexibel in de rest van het frame om oneffenheden op de weg in het frame goed te kunnen absorberen. Een frame waar je prima op kan fietsen met een stevig balhoofd en bracket. Je kan er de vaart goed prima mee inhouden en genieten van een zeer speciaal product.

Het Axalko logo is een afbeelding van een vos. In mythische verhalen die aan jonge kinderen in het Baskenland verteld worden wordt deze vos als bewaker gezien van de puurheid, zuiverheid en de schoonheid van de Baskische bossen. En mijn naam zit voor een gedeelte ook nog hierin verwerkt, puur toeval natuurlijk.

Ik ben de 1e in Nederland worden die op dit frame zal gaan rijden. Toch ook wel weer “especial”. De Haan wielersport heeft het frame voor me opgebouwd.

Het was voor de podcast “Gamechagers” en ging over innovaties en allerlei andere zaken in de topsport. Slim nadenken over training, voeding, materiaal, kleding enz. Dit eerst uitproberen en oefenen in de training en vervolgens toepassen in wedstrijden om de concurrentie steeds een stapje voor te zijn.